Πριν λίγη ώρα μού ζητήθηκε να γράψω ένα κείμενο σχετικά με το 23ο
τουρνουά που έγινε στη μνήμη του Τάκη Σπυρόπουλου, του πατέρα μου. Κάθε
φορά που μου ζητάνε να γράψω για αυτό το θέμα ξεχνάω οτιδήποτε έχω μάθει
στη σχολή δημοσιογραφίας. Κανόνες ρεπορτάζ πάνε περίπατο και μου είναι
αδύνατο να τηρήσω το σημαντικότερο, το να γράψω χωρίς συναισθηματισμούς.
Είναι τόση η συγκίνησή μου να βλέπω 23 χρόνια μετά ανθρώπους να έρχονται στο τουρνουά αυτό για να τιμήσουν τη μνήμη του πατέρα μου. Μου δείχνουν πως αυτό που μου έλεγε πάντα η μητέρα μου, ότι ήταν αγαπητός σε όλο τον κόσμο, δεν είναι υπερβολή μα αλήθεια. Οι άνθρωποι αυτοί είναι πάντα, κάθε χρόνο εκεί όχι από υποχρέωση αλλά επειδή το θέλουν, επειδή δεν τον έχουν ξεχάσει και επειδή θέλουν να τον τιμήσουν.
Άλλη μια φράση που μου λέει πάντα η μητέρα μου είναι πως οι νεκροί πεθαίνουν πραγματικά όταν τους ξεχνάμε. Κι εγώ νιώθω πως κάθε χρόνο, αυτό το Σάββατο του Απρίλη δεν βρίσκεται εκεί μόνο η φωτογραφία του αλλά και ο ίδιος. Νιώθω πως παρακολουθεί και χαίρεται που βλέπει τους παλιούς του φίλους να τον θυμούνται και να δίνουν το παρόν.
Για αυτό το λόγο θα ήθελα να ευχαριστήσω από τα βάθη της καρδιάς μου όλους όσοι έρχονται κάθε χρόνο στο τουρνουά αυτό, είτε ήξεραν τον πατέρα μου, είτε όχι. Δεν είναι ένα απλό και τυπικό "ευχαριστώ", το αισθάνομαι και το νιώθω γιατί μέσα από εσάς τον μαθαίνω, εγώ δεν πρόλαβα να τον γνωρίσω.
Στα του ποδοσφαιρικού τουρνουά, που λίγη σημασία έχουν, στον πρώτο ημιτελικό η Πάτρα ΣΠΟΡ κέρδισε 2-0 την ομάδα "Σπυρόπουλος" που απαρτίζεται απο παλιούς κυρίως φίλους του πατέρα μου και πέρασε στον τελικό. Εκεί αντιμετώπισε τους Βετεράνους που κέρδισαν 5-2 τους παλαίμαχους της Πάτρας που ενώ κατα διαστήματα έδειξαν οτι η τέχνη δεν ξεχνιέται έπεσαν θύμα της κούρασης και του... οφσάιντ που δεν ισχύει ποτέ σε αυτό το τουρνουά.
Στον τελικό μετά από αρκετή ώρα χωρίς σκορ οι Βετεράνοι (κι αυτή ομάδα που έχει παλιούς φίλους του Τάκη Σπυρόπουλου) επικράτησαν με 2-0.
Οι αγώνες είχαν 2 ημίωρα ημίχρονα και το 23ο ποδοσφαιρικό τουρνουα στη μνήμη Τάκη Σπυρόπουλου στέφθηκε με επιτυχία.
Ανδρέας Σπυρόπουλος
Είναι τόση η συγκίνησή μου να βλέπω 23 χρόνια μετά ανθρώπους να έρχονται στο τουρνουά αυτό για να τιμήσουν τη μνήμη του πατέρα μου. Μου δείχνουν πως αυτό που μου έλεγε πάντα η μητέρα μου, ότι ήταν αγαπητός σε όλο τον κόσμο, δεν είναι υπερβολή μα αλήθεια. Οι άνθρωποι αυτοί είναι πάντα, κάθε χρόνο εκεί όχι από υποχρέωση αλλά επειδή το θέλουν, επειδή δεν τον έχουν ξεχάσει και επειδή θέλουν να τον τιμήσουν.
Άλλη μια φράση που μου λέει πάντα η μητέρα μου είναι πως οι νεκροί πεθαίνουν πραγματικά όταν τους ξεχνάμε. Κι εγώ νιώθω πως κάθε χρόνο, αυτό το Σάββατο του Απρίλη δεν βρίσκεται εκεί μόνο η φωτογραφία του αλλά και ο ίδιος. Νιώθω πως παρακολουθεί και χαίρεται που βλέπει τους παλιούς του φίλους να τον θυμούνται και να δίνουν το παρόν.
Για αυτό το λόγο θα ήθελα να ευχαριστήσω από τα βάθη της καρδιάς μου όλους όσοι έρχονται κάθε χρόνο στο τουρνουά αυτό, είτε ήξεραν τον πατέρα μου, είτε όχι. Δεν είναι ένα απλό και τυπικό "ευχαριστώ", το αισθάνομαι και το νιώθω γιατί μέσα από εσάς τον μαθαίνω, εγώ δεν πρόλαβα να τον γνωρίσω.
Στα του ποδοσφαιρικού τουρνουά, που λίγη σημασία έχουν, στον πρώτο ημιτελικό η Πάτρα ΣΠΟΡ κέρδισε 2-0 την ομάδα "Σπυρόπουλος" που απαρτίζεται απο παλιούς κυρίως φίλους του πατέρα μου και πέρασε στον τελικό. Εκεί αντιμετώπισε τους Βετεράνους που κέρδισαν 5-2 τους παλαίμαχους της Πάτρας που ενώ κατα διαστήματα έδειξαν οτι η τέχνη δεν ξεχνιέται έπεσαν θύμα της κούρασης και του... οφσάιντ που δεν ισχύει ποτέ σε αυτό το τουρνουά.
Στον τελικό μετά από αρκετή ώρα χωρίς σκορ οι Βετεράνοι (κι αυτή ομάδα που έχει παλιούς φίλους του Τάκη Σπυρόπουλου) επικράτησαν με 2-0.
Οι αγώνες είχαν 2 ημίωρα ημίχρονα και το 23ο ποδοσφαιρικό τουρνουα στη μνήμη Τάκη Σπυρόπουλου στέφθηκε με επιτυχία.
Ανδρέας Σπυρόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου